Countrylife

En toen waren we alweer 8 maanden onderweg. Wat gaat de tijd enorm snel. Het laatste reisverslag heb ik bijna drie maanden geleden geschreven zie ik nu. Ondertussen zit ik nog op dezelfde plek, maar goeiedagschotel.. wat heb ik veel meegemaakt!

Wat een ervaring is dit zeg. Bali was super, de Australische oostkust was geweldig, maar het op deze manier ervaren van het echte Australië overtreft alles. Het is moeilijk uit te leggen waarom dat is. Ik denk dat het vooral met de ervaring te maken heeft. Het 'meedoen' in het Australische leven. In een ons-kent-ons dorpje van 700 inwoners terecht komen, een bosbrand van heel dichtbij meemaken, Australische vrienden maken, elke dag via gravelwegen naar ons werk toe rijden, regelmatig uitwijken voor overstekende kangoeroes en uiteindelijk gehecht raken aan het huisje dat we nu hebben en aan alle mensen die het hier zo speciaal maken.

Waar te beginnen als ik drie maanden in een klein verhaaltje moet verwerken? Nou, laten we dan maar gelijk beginnen met het sterkste verhaal.. de bosbrand.

Op 14 maart was ik met mijn maten Julius en Michael aan het werk op de plantage. Even een korte uitleg over het werk: De plantage is 2 bij 3 vierkante kilometer en staat vol met ongeveer 1 miljoen boompjes. Aan deze boompjes groeien takken die wij er met onze hakbijlen en soort van zwaarden er af moeten hakken. Hiervan maken ze op de werkplaats later schuttingen.
Op die mooie maandagmiddag staan wij daar rustig te werken als Michael 100 meter verderop opeens een rookwolk boven de boompjes (2-3 meter hoog) uit ziet komen. Kleine windhoosjes zijn hier niet uitzonderlijk, maar dit leek verdomd veel op echte rook.. Wij rennen er naartoe en ja hoor.. Er staan een aantal bomen in de hens. Ongeveer 5 boompjes op 9 vierkante meter staan in brand. We proberen wat te doen, maar het water was op en we konden met onze blote handen natuurlijk weinig verrichten. Vanaf dat moment zit je vol adrenaline. Je vindt het stiekem best vet om mee te maken, maar bent toch bang dat het groter wordt.
Vol gas rijden we terug naar de werkplaats waar we iedereen inlichten. Vanaf dat moment gaat alles heel snel.
Ik kan over die dag serieus een boek schrijven, maar waar het in het kort op neer komt is dat uiteindelijk een redelijk groot deel van de plantage is afgefikt, dat de vlammen soms 6 meter hoog waren en dat er 3 brandweerauto's en ongeveer 30 lokale boeren met watertanks achterop de auto aan te pas kwamen om de brand onder controle te krijgen. Ik heb achterop 1 van deze auto's met de brandslang in mijn hand het vuur proberen te bestrijden. Ik kreeg een masker en een jas van de brandweer en opeens was ik zelf een brandweerman.. Sicke shit toch? Naja.. klinkt nu best stoer, maar ik ben ook echt wel bang geweest. Een vlammenzee van 100 meter breed zette binnen 1 minuut een grasveld van ongeveer 6 voetbalvelden in lichte laaien. Als je dat op je af ziet komen schijt je 'm toch wel even. Wij stonden met 2 brandweerauto's en drie pickuptrucks met watertank dit vuur op te wachten op de weg. Het vuur kwam tot ongeveer 2 meter dichtbij en was aan het begin soms wel 2 meter hoog. Wat was ik blij dat we dat toen een soort van onder controle hadden en tussen de vlammen weg reden.
In totaal duurde het ongeveer 4 uren voordat de brand onder controle was.
Al met al is het een enorme ervaring geweest. De 2 dagen erna waren we allemaal nog redelijk in shock en konden we het niet opbrengen om te werken omdat het zoveel impact heeft gemaakt. Achteraf is het ook bijzonder dat er niemand gewond is geraakt. De oorzaak is nooit helemaal duidelijk geworden. Sigaret, benzine, glas of een rokende kangoeroe? Zegt u het maar!?

Nou, dat was wel een sterk verhaal he? Maar geen paniek! Ik heb ook nog echte leuke dingen meegemaakt!
Zo zijn we een aantal weekenden naar Perth gegaan, wat hier twee uren vandaan ligt. Perth is de meest afgelegen grote stad van de wereld. De dichtsbijzijnde grote stad is Adelaide, wat zo'n 2700 km verderop ligt. Hier hebben we o.a. de verjaardagen van Michael en Julius gevierd en liepen we op Koningsdag de polonaise met een bitterbal in de mond. Ja mensen, het kan hier allemaal.

Verder is Julius een maand geleden vertrokken en hebben we Debbie er voor teruggekregen! Die konden we uit Sydney en is gelijk toen we Julius op het vliegtuig naar Melbourne zette met ons mee gekomen. Ondertussen hebben we het oude hotel (waar we ook echt een toffe tijd hebben gehad) ingeruild voor ons eigen huis. Dit huis huren we van onze bazen en zitten we met zijn vieren in (Michael, Kim, Debbie en ik) Hoe vet is dat?! Voor het eerst op jezelf wonen aan de andere kant van de wereld! We hebben een playstation, tafeltennistafel, dartbord en ik heb een gitaar gekocht. Ik kom de tijd hier wel door! En voor de mensen die helemaal geobserdeerd zijn met die stomme moestuintjes van de Albert Heijn; wij hebben hier focking sinnasappel-, manderijn- en limoenbomen in de tuin! Zo doe je dat! Zit je 's avonds aan je Caronabier, haal je even een limoen uit de tuin, snij je die in stukjes en douw je een stukje limoen in je Carona. Goh, het leven kan zo mooi zijn! Ohja, en we hebben een basketbalnet en 2 palmbomen, wat ik dan persoonlijk nog het vetste vond van allemaal.

In onze eerste maand dat we hier zaten leerden we aan de bar in het hotel een boer kennen, die hier verderop een enorm stuk land bezit. Hiermee aan de praat geraakt en al snel liet hij vallen dat hij zijn eigen vliegtuigje heeft. Sickkkk!!! Dat zijn van die momenten dat je even extra sociaal moet doen. Binnen 5 minuten hadden we zijn telefoonnummer geregeld en we moesten maar even zeggen wanneer we een stukje met hem mee wouden vliegen! Niceee!! Zo gezegd, zo gedaan. Twee weken geleden zijn we een stukje wezen vliegen. Er passen maar 4 personen in het vliegtuig, wat het extra vet maakte!
Ook hebben we op onze plantage in buggies gescheurd. Dat zijn van die crossautotjes die vooral op offroadwegen goed uit de voeten kunnen. Dit gebeurde allemaal op de plantage waar we werken. Onze baas vindt dat soort dingen helemaal geweldig en heeft een volledige 'buggieclub' uitgenodigd om op onze plantage een eigen baan te maken. Dit resulteerde in een klein evenementje met buggies, crossmotors en quads, die over het net gemaakte parcours van 14 km lang racen.

Afgelopen weekend, wat voor mij het laatste weekend hier in Dowerin was, hebben we een heus karttoernooi gehad. En jawel.. Ook dit keer weer gewoon op het werk. Want omdat onze baas een echte baas is, heeft hij ook (dit keer zelf) een kartbaan gemaakt op de plantage. Alle collega's kwamen op deze mooie zaterdag naar de platage en brachten hun eigen in elkaar geknutselde karts en quads. Van de drie karts die er waren, startte 1 helemaal niet, is er van 1 de motor opgeblazen en had de ander een lekke band en wou later ook niet meer starten haha. Maar wat een vette dag joh! Beetje dom rondscheuren, bbqen, kampvuurtje en biertjes drinken terwijl 2 collega's met hun jachtgeweer opzoek waren naar een stukje kangoeroe voor op de bbq. Ondanks dat we het uiteindelijk toch met de hamburgers moesten doen was dit toch echt wel een mooie afsluiter van deze afgelopen drie maanden (ookal moet ik nog een paar dagen werken).

Dowerin, West Australië.. Wat een gave tijd zeg. Ongelooflijk wat ik hier allemaal heb meegmaakt en wat ben ik blij dat ik het hier zo leuk heb met mijn Nederlandse matties en dat ik met hun dit avontuur ben aangegaan! 4 maanden geleden zaten we ergens boven Melbourne. Daar zijn we echt drie weken lang enorm wanhopig geweest omdat we niet normaal werk konden vinden. En dan uiteindelijk tóch iets vinden en gewoon zo'n vette tijd hebben! Echt super!

En nu? Ja vrijdag nog een afscheidsfeestje hier en dan is het tijd om verder te reizen. Ik ben er in mijn hoofd eigenlijk nog helemaal niet mee bezig, maar komende zondagochtend vlieg ik toch echt naar Kuala Lumpur. Hier zal ik 3 dagen blijven en dan vlieg ik door naar Thailand. Ik heb nog helemaal niks gepland en heb geen idee wat ik ga doen, maar dat zien we allemaal wel. Vind het wel weer leuk om het vliegtuig in te stappen zonder te weten waar ik eigenlijk uit kom en heb weer zin in een nieuw avontuur.

Nou.. is het toch weer gelukt om 3 maanden in 2 A4tjes te proppen. Er is nog heel veel meer gebeurd natuurlijk, maar dan hebben we thuis ook nog wat te vertellen!

Tot 23 juni Nederland! Groetsjesss